Who are we?

Who are we? Who do we want to be? And who do we have to be? 

Μηπως οντως η ζωη μας κατανταει ενα θέατρο; μηπως το μονο που κανουμε ειναι να φοραμε μάσκες και στο τελος οταν πρεπει να μην μπορουμε να τις βγαλουμε? Και ετσι αλλαζουμε ριζικα και ουσιαστικα γινομαστε ενα με τον ρολο? Τον ρολο που εμεις επιλαξαμε να κανουμε, που θεωρουσαμε πως θα μας οδηγησει σε μια φανταστικη ουτοπία, θαμποθήκαμε και στο τελος  τα βρηκαμε ολα ανωφελα και ανουσια, επιθυμασε τον παλιο μας εαυτο μα τον πληγωσαμε τοσο που πλεον μας εγκατεληψε και οσο και να κοπανιομαστε δεν λεει να γυρήσει ; 

   Το χειροτερο ομως ειναι να ειμαστε εμεις τα θυματα.. Μια σχεση που ξεκιναει με ενταση, παθιασμενο σεξ, μέλια, και απιστευτα αρχοταγα συναισθηματα ειναι σαν μια ερωτικη σκηνη: δυο παθιασμενοι εραστες κανουν αγριο ερωτα. Και μετα τελος, τελειωσε η σκηνη. χωριζουν και παει...  ετσι ειναι και στη ζωη. Μια μασκα που φοραει καποιος, μας μαγευει, τρελενομαστε, την βγαζει αλλα πλεον ειναι αργα για να αλλαξουμε αυτα που ειδη νιωθουμε.. ισως το καλυτερο που εχουμε να κανουμε ειναι να περιμενουμε το τελος,, η καλυτερα να βγουμε απο το θεατρο και να παμε σε αλλη ταινια, με μια ταινια λιγοτερο ψευτικη με λιγοτερο μασκες. Ισως να μην εχει αυτο το κατι που ειχε η παλια, αλλα σιγουρα αξιζει τον κοπο να την παρακολουθησουμε οσο μπορουμε.. μεχρι οπου μπορουμε.

   γιατι κανεις δεν ειπε πως μια πετυχημενη σχεση, ειναι η σχεση με το απεριοριστο παθος η αυτη του ενθουσιασμου...